Je hoort soms dat wij in Europa moeten oppassen met migratie. We moeten onze normen en waarden blijven beschermen. Maar beseffen we wel dat we die kostbare normen en waarden net zelf overboord gooien door deze grootschalige schending van de rechten van mensen op de vlucht?

“Ik begrijp het niet.
Mijn brein,
mijn mens-zijn,
begrijpt het niet.
Ik kan het echt niet plaatsen.”

Aan het woord is Habiba Boumaâza, met veel passie en creativiteit aan de slag met verschillende (film)projecten en vrijwillige acties rond migratie, vooroordelen en mensen op de vlucht. Daarnaast is ze ook oprichtster van Goblin vzw en inhoudelijk medewerkster bij Kif Kif. Ze kan me altijd inspireren. Luister je even mee?

“Ik droom van een wereld die geconnecteerd is. Waar we allemaal uniek zijn, en allemaal evenveel waard. Om zo’n wereld te realiseren hebben we iedereen nodig. Ieder van ons kan rechtstaan en actie ondernemen. Iets doen, binnen de eigen mogelijkheden, om ergens iets te veranderen.

Jij hebt het privilege om te kunnen kiezen. Wat je met jouw geld doet, hoe je jouw vrije tijd of carrière invult. Dat privilege houdt een plicht in om hier bewust over na te denken. Informeer jezelf. Wees waakzaam en kritisch. Kom niet af dat je het niet wist.

Je kan niet neutraal blijven in dit verhaal, dan kies je ook een kant. Dominante verhalen blijven enkel bestaan omdat niemand ze tegenspreekt.

Er zijn duizend-en-één oplossingen. En we hebben allemaal talenten. Ga op zoek naar wat best bij jou past. Doe iets wat brandt vanbinnen, waar je vuur voor hebt. Het thema kies je zelf.

Mijn vuur brandt voor verhalen vertellen. Met een pen, of camera, of allebei. In 2015 maakte ik de documentaire “Schipper, mocht ik overvaren” met beelden van vluchtelingenkampen in Griekenland, Servië en Calais. De documentaire werd een interactief project, waar jongeren de kans kregen hun verhaal te delen bij diezelfde beelden. Er namen ook jongeren deel die zelf een migratieverhaal hadden. Hun verhaal werd (vaak voor het eerst) gehoord en erkend, ze bloeiden open, werden empowered. In een reizende expo werden en worden de verhalen van deze jongeren getoond aan wie er niet mee in contact komt. Mensen worden wakker geschud. Of vinden een veilige plek om op hun beurt hun verhaal te delen. Er ontstaat een connectie.

Natuurlijk is migratie een moeilijk verhaal. Wat is juist of fout om te doen? Dat kan ik niet zeggen. Maar niks doen, is meestal fout. Je schuldig voelen is een verspilde emotie. Gebruik het als kracht.

Wat heb ik bereikt? Ik weet het niet. Is dat belangrijk?

Het gaat erom niet op te geven. Ik doe wat ik doe. Veel mensen doen wat ze doen. Er zijn heel veel mensen bezig met hun vuur, heel veel prachtige verhalen zijn zich aan het schrijven.

Natuurlijk is elke actie een druppel op een hete plaat. Maar de zee bestaat uit druppels, en elke druppel bevat de zee. Als elke druppel zou denken dat zijn bestaan geen zin heeft, zou er geen zee zijn.

Vraag je niet af wat de zee zou moeten doen,
maar wat jij als druppel kan doen.”

In Gesprek met

Luisterde en schreef het verhaal neer